Dwars door de Andes naar Salta

Helaas is de tijd aangebroken dat ik het surrealistische San Pedro de Atacama achter me laat en naar mijn oh zo geliefde Argentina reis.

In de ochtend werd ik door het hotel afgezet bij de busterminal waar de bus rond 10 uur richting Salta la Linda zou vertrekken. Helaas liep dit ietsje anders, want de bus kwam natuurlijk veel te laat opdagen. Met een behoorlijke club van backpackers tot iets minder backpack achtige reizigers stonden wij braaf op het busje te wachten. Bij de halte raakte ik opnieuw aan de praat met verschillende mensen waaronder een Nederlands stel. Zij namen een andere bus dan ik, maar waren bekend met Avila Reizen en het was fijn weer eens Nederlands te spreken. "Wie weet treffen we elkaar nog!". Verder wat ouwehoeren met de rest van de jeugd is altijd gezellig. Het Nederlandse stel nam een bus eerder dan ik en ik vertrok uiteindelijk 1 uur later (en ik was natuurlijk al te vroeg bij de bus) dan gepland richting Argentina!!

Wat ging die eerste tijd langzaam zeg! Volgens mij hebben we letterlijk maar 50 km per uur bereikt als het tellertje goed zijn werk deed want het kan ook best 30 km per uur zijn geweest. Uiteindelijk kwamen we bij de grens aan waar ze ook hun "mañana mañana" pet hadden opgezet. Hier hebben we 2 uur vertraging opgelopen terwijl de helft van de bus in de kou en keiharde wind buiten stond te wachten op een uit- en in-reis stempeltje. Had je balie 1, uitreis Chili, gehad dan kon je bij balie 2 aansluiten voor een in reis Argentinië. Wat het nut is van al die 15 mensen daar?? Dat mag Joost weten.

Vervolgens ligt je bagage ergens in het stof op de grond gesmeten en is het graaien naar de juiste backpack. Die sleep je naar binnen om hem door de scanner te halen. Als de X-Ray het doet tenminste.... Ook hier weer 30 minuten als 1e in de rij kunnen wachten. En ik was zooo close... Nou, gelukkig mocht de mijne dichtblijven want al mijn spullen zaten er echt strak in gepropt met die cadeautjes die ik in Buenos Aires pas kon gaan lozen. Inpakken en wegwezen, eindelijk door naar Salta!

Het was echt een hele mooie route vanaf het begin in San Pedro de Atacama tot San Salvador de Jujuy zo'n beetje. Je passeert prachtige bergen, zoutwoestijngebieden, de zoutvlakte, inheemse dorpjes en natuurlijk de bijzondere Quebrada de Humahuaca met haar unieke kleurspellen in het gesteente.

Heel raar, maar ik voelde me gelijk weer thuis... We zijn via Purmamarca en de Salinas grandes naar Salta gereden. Onderweg nog volop file bij San Salvador de Jujuy gehad, krijsende kinderen die moe begonnen te worden, Nederlands jong stelletje die daar minder goed tegen kon (het werd een gekkenhuis), maar rond 21:00 uur of zo was ik eindelijk in Salta. Netjes werd ik opgewacht en door een hele aardige chauffeur en naar het hotel Solar de la Plaza gebracht. Echt ook weer een perfecte locatie t.o.v. de Balcarce straat en het centrale plein.

Even spullen gedropt. Wat een kamer had ik joh! Zo groot woon ik in Nederland niet eens. Alle kamers zijn groot geweest tot nu toe, maar hier had ik gewoon een 2-kamerappartement. Ik snap niet waarom ze me in de suite hadden gestopt. Ik vond het zelfs een beetje eng vanwege de uiterst klassieke stijl, alles kraakt, alles is oud, jezus en maria hangen aan de muur en ik sliep in een ouderwets hemelbed met gouden stellingen... Begrijp me niet verkeerd, ik vond het mooi en erg boutique maar voor mij alleen te groot en hierdoor een beetje eng. Denk je je even op te frissen en staat de hulp ineens weer in je kamer. Nou, ik denk dat ik deze reis echt geleerd heb het bordje "Niet storen" te gebruiken. Ik vond dit altijd wat overdreven, maar als je in de wat luxere of kleinschalige boutique hotels komt waarbij ze gemiddeld 3x per dag je kamer komen checken snap ik ineens de functie!

Uiteindelijk door de vermoeidheid mezelf een beetje bij elkaar moeten rapen om naar het centrum te wandelen om te gaan eten. Aangezien ik vorig jaar nog in Salta was wist ik nog wel een beetje de weg en ging ik naar het restaurant waar ik met Alexis het jaar ervoor gegeten heb. In 1x gevonden! Het van Gogh café is er ook nog. Het restaurant/de bar waar ik belandde was informeel, relaxt, locals kwamen er op stap en ze hadden live muziek (salsa enzo ook terwijl het absoluut geen salsa tent is). Nou, hier even een Argentijns waardige pizza naar binnen gewerkt.

Je merkt gelijk weer dat je in Argentinië bent want je trekt bij de Argentijnen direct aandacht. Blonde, alleen reizend en Spaanssprekend, bingo! Prima, want als je alleen bent vind je het ook wel weer leuk om te kletsen. Ik moest vooral later nog even terugkomen om te dansen. Nou, na het eten als een idioot naar het plein gegaan (restaurant lag op het plein) voor de gay pride waar ik ineens middenin beland was! Dat was nog eens een leuke verassing. Muziek, feestende mensen en een uitbundige optocht, een leuke opkikker!

Na het spektakel langzaamaan naar het hotel gelopen. Het blijft een relaxte stad! Het was inmiddels 23.00-00.00 uur en ik kon zonder problemen (wel in je achterhoofd opletten) over straat wandelen. En wie kwam ik tegen?? Het Nederlandse stel! Zij waren uiteindelijk nog langer onderweg dan ik geweest, want ze hadden problemen met de bus en moesten terugkeren. Gelukkig voor hun nog wel vrij aan het begin, maar zij waren dus die bus die wij aan de kant zagen staan en "keihard" met onze 50 km. per uur passeerde. Nog even gekletst en een stukje meegelopen. Ze vonden het maar stoer dat ik hier alleen in het donker durfde te lopen.

Wat ben ik toch ook een "stoere chick", niet? ;)