Fitz Roy, Here I come

Vanuit El Calafate weer naar de bus gebracht voor het volgende avontuur waar ik nog helemaaaal niet in thuis was, namelijk Trekkings... Trekkings van uren, trekkings van kilometers lang waarbij ik zelfs verbleef in 'dé trekkingshoofdstad' van Argentinië. Lekker vlot kwam ik aan in El Chaltén en al wandelend met mijn redelijk zware rugzak liep ik naar het hotel. Zag er prima uit, eenvoudig maar prima (ik raak echt al verwend) en prima uitvalsbasis voor de killing trekkings. Ik kwam een aardig stel Belgen tegen waar ik nog wat mee heb gepraat de dagen dat we elkaar aantroffen en verder vermaakte ik me prima in mijn eentje. Die dag vrij weinig uitgespookt, even lekker rustig aan gedaan en begonnen met een kort wandelingetje van ongeveer drie kwartier. De volgende ochtend zou het echte werk beginnen, ik was toch stiekem een beetje bang.

Nou, goed voorbereid begon ik de volgende ochtend lekker op tijd aan mijn trekking. Ik wilde ook weer niet té vroeg gaan in verband met de frisheid buiten en ik zat toch buiten het toeristisch seizoen, dus mensenmassa's hoefde ik ook niet bang voor te zijn. Maarja, rond half 10 stond ik dus bij het bord die mij vertelde dat ik de trekking "Las Torres" ging doen. Klinkt bekend, dat klopt, want in Torres del Paine is er ook een Las Torres trekking die ik gedaan heb en laten dat nou exact dezelfde zijn, maar dan aan de andere kant :) Het was een route van ongeveer 23 kilometer in totaal. Het begon al super heftig, dus ik wist echt niet hoe ik dit ooit in mijn eentje vol ging houden. Aan de ene kant wilde ik liever met iemand lopen, zodat ik afleiding en een drive had, aan de andere kant liep ik liever alleen omdat ik mijn eigen tempo kon aanhouden en niemand tot last zou zijn door mijn zere poten. Op een gegeven moment liep ik zelfs nog even verkeerd dat ik dacht, hoe kan het nou dat die mensen allemaal 50 meter boven mij lopen en ik in mijn eentje in een dichtbegroeid gebiedje hier?! Pffff, kon ik dus ook nog terug! Voor je het weet ben je dus 1,5 uur in doodse stilte en diepe gedachte aan het wandelen. Gelukkig werd het pad steeds eenvoudiger. Ik had geen kilometerteller en er waren geen bordjes of kaarten die aangaven waar je ongeveer was. Iedere keer dacht ik weer, als ik over een half uur nog niks zie keer ik om... mijn voeten deden zo'n pijn maar ik moest en zou die trekking uitlopen. Het zure is alleen, als je er eenmaal bent is te doen, maar dan moet je nog een kleine 12 kilometer terug!

Intussen was ik een uur en drie kwartier aan het wandelen en stopte ik voor een drinkpauze. Daar kwam ik Nick tegen, een Amerikaan die ook in zijn eentje aan het lopen was, net van een andere kant kwam en ook even drinkpauze hield. We raakte aan de praat omdat ik het kaartje aan hem vroeg en of hij wist waar we ongeveer zaten. Wat denk je?? Dus toch al veel verder dan ik had gedacht (even een momentje van trots). Ik legde mijn situatie uit en hij begreep precies wat ik bedoelde. Het is een ervaren trekker en hij liep ook echt met heeel zijn uitrusting rond, backpack, tentje, matje, slaapzak etc etc. 16 kilo had hij het over. Daar moet je toch niet aan denken om dat 23 kilometer met lange stukken bergopwaarts mee te slepen?? Het was overigens niet zijn eerste trekking hier, hij had ook in Torres del Paine de beroemde, lange en pittige meerdaagse W-trekking gedaan. Respect voor die gozer. Ik had het eigenlijk wel een beetje gehad, maar ik was nu al zo ver en ik had me erop ingesteld heel de dag te moeten lopen... Nick nam me lekker mee op sleeptouw! Hij vond het lekker om rustig aan te lopen al vond hij dat ik behoorlijk de vaart erin had.

Druk kletsend liepen we door het natuurgebied, nog geen tegenliggers want we waren iedereen voor! Dan had ik het toch nog niet zo slecht gedaan hoor!! Voor we het wisten kwamen we aan op de plek waar we moesten zijn, was het bewolkt! Wat dat betreft heb ik maar weinig geluk hoor deze reis. Alle hoogtepunten liggen in de sneeuw, mist, regen of bewolking. We hebben even op ons gemak wat geluncht en zijn daarna weer aan onze trektocht terug begonnen. Uiteindelijk kwamen we samen om half 3 terug en had ik dus 23 kilometer in precies 5 uur weten te wandelen inclusief lunchpauze, drink en rustpauzes en natuurlijk kodak momentjes. Best trots was ik op mezelf als niet beoefende trekker!

Nick ging helaas aan het einde van de middag al met de bus terug naar El Calafate terwijl ik nog een dagje bleef, dus we hebben niet meer even samen kunnen eten of iets. Wel hebben we facebook uitgewisseld en een gezellige middag gehad.

Toen ik terugkwam in het hotel trof ik de Belgen nog aan die ik overigens ook tijdens de trekking nog tegenkwam. Nick en ik waren al onderweg terug toen zij puffend in onze richting kwamen gelopen. Zelfs voor beoefende mensen is het pittig lopen hier. Die avond in mijn eentje opzoek naar een restaurantje gegaan waar ik tegelijk met nog een alleenstaande welliswaar meer vrouw aan kwam. De obers dachten dat wij bij elkaar hoorden dus wilde ons aan 1 tafel stoppen wat we toen ook maar gezellig gedaan hebben. Nou, dit was denk ik de grootste sociale fout die ik heb gemaakt! Die vrouw was echt niet van deze planeet laat staan dat ze een idee had waar ze zich op dat moment bevond!

Zonder jas, trui met overal gaten (wat zo hoorde en er leuk uitzag) en met simpele, dunne schoentjes kwam ze het restaurant binnen met de gedachte de volgende dag wel even een trekking te gaan doen! Ik vroeg dus ook, heb je wel bergschoenen of iets bij je? Nee joh ik kom net uit Buenos Aires en dit is mijn warmste kleding... Nou geloof me, dat ging nergens over en zij was dus totaaaal niet voorbereid op wat haar te wachten stond. Ze dacht dat ze dat makkelijk wel even kon doen en temperatuurs en klimaatverschillen??!! Dat valt toch allemaal wel mee?! Nu heb ik nog niet eens gesproken over het gigantische gerecht dat ze bestelde en vervolgens toen het eten kwamen tegen mij lachend zei "Zo, heb je genoeg honger?!" "Nou, zei de ober, vraag dat maar aan jezelf met je 600 gram steak!!" Ongelofelijk! Madame wilde steak eten en veel, nou als je vervolgens 600 gram steak besteld kan ik me voorstellen dat je op een gegeven moment steeds roder aanloopt hoe meer je gegeten hebt. Ik schaamde me ook dood voor die vrouw, want ze zette niet alleen zichzelf voor schut, maar nam mij mee met die rare opmerkingen van d'r die ze door het restaurant schreeuwde en de arrogante houding naar de obers.

Na het etentje begrijp je dus wel dat ik niet meer heb aangeboden 'gezellig' nog ergens een drankje te gaan doen. De obers hadden het met me te doen en ik wist niet hoe snel ik naar mijn kamer moest haha. Al met al een interessant avondje!

De volgende ochtend had ik echt vreselijk zere hielen, maar ik moest en zou de Fitz Roy trekking doen. Deze is nog iets zwaarder dan de Torres, maar die had ik ook overleefd, dus waarom deze niet! Fanatiek begon ik aan de trekking (ongeveer dezelfde tijd), maar kreeg zo veel last van mijn voeten dat ik ervoor gekozen heb naar het uitzichtpunt te gaan en vanaf daar niet verder door te zetten met de angst niet meer terug te kunnen komen als ik wel zou doorzetten. Opgeven is niks voor mij, dus dit vond ik geen leuke situatie. Een jonge meid van 23 die omdraait omdat ze het even niet meer aankan. Mensen die mijn voeten en lelijke blaarverwondingen gezien hebben snapte het gelukkig helemaal en verklaarde me al voor gek dat ik zo doorgelopen had. Dat doet dan weer goed :). Helaas weer niet echt super helder weer. Het was zelfs nog iets minder helder dan de dag ervoor, dus dat maakte het ook weer een beetje minder pijnlijk aangezien ik Fitz Roy toch niet had kunnen zien als ik daar had gestaan. Op mijn gemakje weer terug gelopen, nog wat spulletjes voor in de bus gekocht en aan het einde van de middag weer de bus terug naar El Calafate gepakt.

In El Calafate weer opgewacht en naar het hotel gebracht, de chauffeur herkende me zelfs nog en wist me precies met mijn naam op te wachten. Leuk gesprekje gehad!! Nog 1 nacht in hetzelfde hotel Hainen verbleven, vrij weinig gedaan maar lekker geslapen.

Hierna ging ik door richting het einde van de wereld, Ushuaia.