Up North richting de woestijn

Misschien is het al opgevallen dat ik dit keer toch best aardig mijn verslagen bij kan houden, maar dat wordt later nog wel duidelijk.

Na mijn dagen in de hoofdstad pakte ik het vliegtuig op naar Calama, een van de rijkste gebieden van Chili. Calama is een hele belangrijke plaats waar nog altijd koper uit de mijnen wordt gewonnen. Koper is voor Chili de belangrijkste inkomstenbron. Naast de mijnen en een luchthaven heeft Calama zelf niet veel te bieden. Wel zijn er leuke van Adobe gemaakte huisjes. Het was wel bijzonder hier met het vliegtuig aan te komen, want Calama bevindt zich al in de Atacama woestijn. Dit is op zijn beurt weer de droogste woestijn ter wereld. Je kunt je dus wel inbeelden hoe die airport eruit heb moeten zien. Erg verlaten en stoffig. Bij San Pedro de Atacama moet je echter niet denken aan de Sahara qua woestijnlandschap. Dit is namelijk geen zandwoestijn.

Het uitstappen en bagage ophalen verliep allemaal voorspoedig sinds er maar 1 bagageband is en misschien 1x per uur een vlucht aankomt. Weer netjes stond iemand op me te wachten. Dit keer was het de sympathieke Fabian. Met een keurig net bordje stond hij klaar en bracht me naar een busje waar enkel wij twee in naar San Pedro zouden rijden. De rit nam ongeveer 2 uur in beslag omdat we onderweg nog op wat plekjes zijn gestopt om een foto te maken. Voor de echte uitkijkpunten moest ik nog even geduld hebben voor de excursies die de komende dagen zouden volgen. We hebben onderweg gezellig gekletst en voor ik het wist stond ik in mijn hotel. Dit was rond een uur of 6.

Hotel Altiplanico is een leuk hotel met allemaal Adobe huisjes. Allemaal zien ze er anders uit heb ik het idee (in ieder geval van buiten wel). Die van mij beschikte over een buitendouche, leuk terrasje met openhaard en een leuke, knusse, beschutte ligging met ochtend en avondzon. Ideaal voor blanke huidjes als die van mij.

Nadat ik mijn hutje voor de 3 nachten grondig had geïnspecteerd ben ik nog in het licht naar het centrum gelopen. Het centrum ligt op ongeveer 15 minuutjes goed doorlopen. Toen ik eenmaal de hoofdstraat had gevonden leken de restaurantjes als paddenstoelen uit de grond te springen. Er hing een gezellig sfeertje. Op internet had ik al wat restaurantjes gezocht en kwam uit bij, jawel, Casa Adobe. Hier heerlijke Quinoa risotto gegeten en de ober kwam weer even gezellig een praatje houden. In het restaurant was een haardvuur wat het wel erg knus en gezellig maakte. Mijn kleren ruiken nu 2 avonden later nog.

Na nog wat rond te hebben gestruind door de enige belangrijke straat in San Pedro ben ik op mijn gemakje naar het hotel gewandeld. Het begon al af te koelen, maar de temperatuur viel nog mee. Waar ik minder bij stil had gestaan is dat heel die weg naar het hotel totaal niet verlicht was. Kon je dan ook niet snel de weg kwijt raken, maar met al die (soms vechtende) straathonden, menselijke (aangeschoten) figuren op straat en dan in combinatie met ritselende fladderende plasticjes door de wind, maakte de 1e keer deze terugweg toch iets minder relaxt.

Vervolgens kom je bij het hotel aan en wanneer je dan op de buzzer drukt is het de bedoeling dat ze de deur opendoen...zoals dat bij ons ook bij flats gebeurd. Nou, zijn ze toch vergeten de hoorn op de haak te gooien! Je kon bellen wat je wilde, maar het enige wat ik hoorde was gepraat en gegiechel. Na alles te hebben geprobeerd ben ik weer in het donker een stuk teruggelopen naar de buren (hostel) en vriendelijk gevraagd of zij heel even voor me wilden bellen. Kwartier later hadden ze het nummer eindelijk te pakken en het telefoontje gepleegd. Uiteindelijk het hotel binnen kunnen komen waar ze zich natuurlijk rot schaamden, maar ik vond het eigenlijk wel grappig.

Uiteindelijk zit ik hier met een zakje chips in mijn hand dit verhaal te schrijven en het was me wel weer een avondje om te onthouden!

Binnenkort mijn avonturen in de desert!